خبرگزاری حیات نوشت:
سال گذشته جهانیان تنها خبرها و گزارش های مربوط به حملات رژیم صهیونیستی به نوار غزه را از رسانه ها می شنیدند ولی این رسانه ها به مردم نگفتند که قبل از حمله نیز مردم غزه زندانی بودند و آب و نان بر آنها بسته شده بود. محاصره نوار غزه و تشدید تحریم های اقتصادی علیه ساکنان آن که طی پنج ماه قبل از حمله نظامی توسط رژیم صهیونیستی به اجرا گذاشته شد زندگی را در این منطقه غیرقابل تحمل کرد و طبق گزارش های منتشر شده سازمان های حقوق بشر مانند صلیب سرخ جهانی و نمایندگی های سازمان ملل متحد حکایت از آن داشت که وخامت شرایط زیستی و امنیتی فلسطینی ها به ویژه وضعیت بهداشت و معاش آنان نگران کننده و یک فاجعه انسانی تمام عیار است.
رژیم صهیونیستی به بستن گذرگاه های بازرگانی و تشدید تحریم ها و محاصره ظالمانه علیه نوار غزه، همچنان ادامه می دهد. این تحریم ها و محاصره تاثیری بسیار منفی بر همه بخش های اقتصادی اجتماعی انسانی و بهداشتی نوار غزه گذاشته است به طوری که همه بخش های اقتصادی آن به طور کلی ویران شده است . آمارهای بین المللی و داخلی حاکی از آن است که بر اثر بسته ماندن گذرگاه های بین المللی حجم زیان های نوار غزه روزانه یک میلیون دلار بوده است . این در شرایطی است که در ابعاد انسانی آن طی این مدت ده ها نفر از فلسطینی ها نیز جان خود را از دست داده اند. توقف پروژه های ساختمانی و زیرساخت ها همه طرح ها و پروژه های ساخت و ساز و توسعه که توسط سازمان کاریابی و حمایت از پناهندگان فلسطینی آنروا اجرا می شد و منبع درآمد بیش از ۱۲۱ هزار نفر و یکی از بخش های حیاتی و مهم برای انواع شغل ها در نوار غزه به شمار می آمد به دلیل محاصره و بسته ماندن گذرگاه متوقف شد که بعد از گذشت یک سال از حملات صهیونیستها به نوار غزه هنوز هم مردم این شهر نتوانستند به کارهای گذشته خود بازگردند.
در زمان حمله صهیونیستها بسیاری از نشریات خارجی این مطلب را مخابره کردند که مردم غزه برای زنده ماندن علف می خورند!! در حالی که وضعیت معیشت مردم غزه هم اکنون از یاد و حافظه رسانه ها پاک شده است باید نوشت که مردم غزه هنوز هم برای زندگی یا زنده ماندن تلاش می کنند.
فیلم مستند "جرج عضار" مستند ساز لبنانی الاصل ساکن آمریکا به خوبی نشان داده است که چگونه اوضاع سخت سیاسی و اقتصادی و معیشتی نوار غزه بر همه موسسات تاثیر منفی گذاشته به طوری که بسیاری از فلسطینی های ساکن غزه نمی توانند هزینه خانواده و فرزندان خود را تامین
کنند و به همین جهت به مشاغل کاذبی روی آورده اند. این فیلم ساز لبنانی که به همراه همسر خود پیش از این فیلم های مستند متعددی درباره وضعیت سرزمین های اشغالی ساخته است در آخرین فیلم خود تحت عنوان "غزه قفل شده" زندگی پرمشقت یکی از ساکنان غزه را روایت می کند
که هرچند دارای شرایط خاصی است ولی بعد از حملات نوار غزه می توان به بقیه ساکنان این شهر نیز تعمیم داد.
"منظار الدایه" 40 ساله قبل و بعد از حملات نوار غزه به شغل مکانیکی ابزارها و لوازم تاسیساتی و موتور سیکلت مشغول است ولی مشکلی که هر روز منظار را رنج می دهد کمبود وسایل و تجهیزات پزشکی برای فرزندان معلول خود است. البته فرزندان معلول وی حاصل ازدواج فامیلی منظار در جامعه سنتی فلسطین است ولی فیلمسازان لبنانی اعتقاد دارند هم اکنون بسیاری از خانواده های ساکن نوار غزه مشکلات منظار را تجربه کرده اند زیرا بعد از آن همه بمب عجیب و غریب در هر خانواده ای فرزندی یا همسری با گلوله های اسرائیلی معلول یا مجروح شده اند و هنوز هم غزه به وضعیت معمول بازنگشته است. قبل از حملات نظامی صهیونیستها به غزه منظار به تعمیر خودرو مشغول بود ولی در شرایط کنونی بنزین و دیگر مواد سوختی بسیار گران شده اند و مکانیک غزه ترجیح می دهد برای گذران امور زندگی خانواده خود و تامین هزینه های درمان دو فرزند معلول خود با موتور سیکلت در خیابانهای غزه به حمل مسافر و گاهی اوقات تعمیر موتور سیکلت های همکاران خود بپردازد.
داستان فیلم کارگردان لبنانی در حقیقت داستان تلاش مردم غزه برای ادامه زندگی است و بعد از جنگ مشکلات جدیدی به مشکلات سابقشان افزوده شده است و هنوز هم نمی توانند فرزندان معلول و مجروح خود را به خارج از غزه برای مداوا ببرند. طبق گزارش خبرنگار الجزیره،امروز بسیاری از صاحبان مشاغل نوار غزه به علت مسدود بودن مرزهای شهر به دنیای خارج نمی توانند در شغل اصلی خود امرار معاش کنند و همان طور که در فیلم نشان داده می شود مردم غزه خودشان هم نمی دانند که مردم دنیای خارج از وضعیت آنان اطلاعی ندارند .
دوخیابان آن طرف در مقابل خانه ای محقر، محمد جوان 21 ساله نشسته است.زیر ناخن دستانش خاک تونلی که در آن کارکرده است جمع شده و یکی از پاهایش باندپیچی شده است. دو روز پیش چکش بادی از دستش لغزیده و پایش مجروع شده است. وی سرکارگر یکی از گروه های حفرکننده تونل است و از هشت ماه پیش تا کنون در اعماق زمین جان کنده است و در طول این زمان دو نفر از دوستان همکارش در یک روز کشتهشده اند، یکی بر اثر برق گرفتگی در داخل تونل ودیگری هنگامیکه ماموران مصری به داخل تونل گاز سمی شلیک کردند. محمد می گوید: ما ناگهان صدای انفجار را شنیدیم و با آخرین سرعتی که می توانستیم به عقب خزیدیم. دوستم عماد آخرین نفر بود و گاز وی را گرفت و کشته شد؛
همین چند ساعت قبل هم در اثر انفجار کپسول گاز دونفر کشته و پنچ نفر دیگر به سختی دچار سوختگی شدند. حوادث کاری، زمین های سست و اقدامات پراکنده مصری ها برای گیرانداختن کاگران برخی از خطراتی است که متوجه گارگران تونل است. محمد باناامیدی بیان می کند کار من همراه با مرگ است و من از آن جان سالم به درنمی برم. پدرش در حالی که چشم های اشک آلودش را با دستمالی پارچه ای پاک می کند، می گوید که قبلا کارگاه خیاطی داشته و کاگران زیادی برایش کار می کردند اما از زمان تحریم دیگر پارچه به غزه نرسید و کارگاه وی نیز مانند خیلی از کارگاه های دیگر غزه به ناچار بسته شد.
برای فلسطینی هایی مثل محمد 21 ساله و منظار 40 ساله که هر کدام به روشی سعی می کنند ادامه زندگی را برای خود امکان پذیر کنند نمی دانند که درقبال آتش بس چه حقی به آنها تعلق گرفته است. هرچند اکنون مبادی ورودی کالا گاهگاهی تقریباً باز می شوند اما به آن میزان که برای بهبودی وضعیت لازم است، کالا وارد نمی شود. رژیم صهیونیستی از ارسال تولیدات کارخانجات و واحدهای تولیدی غزه به خارج جلوگیری می کند. میزان بیکاری در غزه به بالاترین میزان خود در تاریخ این شهر رسیده است و مردان این منطقه خانه نشین شده و هزاران خانواده در پایین ترین سطح زندگی می کنند ولی سازمان های بین المللی به جای رسیدگی به وضعیت معیشت و حقوق بشر در غزه بیشتر خود را با حاشیه های سیاسی دولت خودگردان محمود عباس مشغول کرده اند و هنوز هم مردم غزه نمی دانند مردم دنیا نمی داند آنها در چه وضعیتی زندگی می کنند...
